Infernua eta gero, zer?

Hainbat dira azken aldian El Infierno izeneko eremuan (Donostia) abandonatutako eraikinetan bizi diren pertsonen gaineko esku-hartze polizialak. Azkena, irailaren 7an.

Emandako arrazoia beti bera da, delituren bat egin izana: lapurretak, indarkeriazko jarduerak... Egoera horretan soilik bageunde, delituei aurre egiteko edo herritarren segurtasuna bermatzeko behar diren polizia-jarduketetako bat izango litzateke. Arazoa planteatzen da polizia-jardunak eskubide batzuk errespetatzen ez dituenean eta udal-agintariek han bizi diren pertsonen egoera ordena publikoko arazo gisa aurkezten dutenean, egoera horretan agintariek beraiek duten erantzukizuna saihestuz.

Polizia-jardueran, iraganean behin eta berriz kritikatu ditugun gaiak errepikatzen dira: Udaltzaingoaren eta Ertzaintzaren lankidetza atzerritartasun arloan, ez delarik beren eskumenekoa eta ondorio dakarrena egoera erregularizatuta ez duten pertsonak kanporatzea, ohiko kudeaketak egiteko beharrezkoa den identifikazio-dokumentazioa (pasaportea) lapurtzea, esku hartzen duten polizien identifikazio-zenbakia ezkutatzea, erregistroetan beharrezkoak ez diren eta egoiliarren bizi-baldintzak are gehiago prekarizatzen dituzten txikizioak egitea…

Udalak, bere aldetik, duen erantzukizuna saihesten du eraikin horietan bizi diren pertsonen kale egoerari buruz. Kezka bakarra dute: irtenaraztea, alternatibarik planteatu gabe. Donostian, lurraldeko beste hiri batzuetan bezala, etxegabetasunari heltzeko beharra saihesten jarraitzen da. Erakunde, udal, aldundi eta gobernu guztiei dagokien erantzukizuna da. Horren ordez, pertsona horien bertsio kriminalizatzailea azpimarratzen da. Pertsona batzuek legearen aurka egiten dituzten ekintzen erantzukizunak esleitzen zaizkio kolektibo bati.

Gai horri buruz poliziak eta udalak argitaratzen duten bertsioa bakarrik duenak, funtsean hedabide gehienek zabaltzen dutena, El Infiernon bizi direnenganako ondorio kriminalizatzaile bat aterako du, eta hori ez da bidezkoa bertan bizitzera behartuta dauden gehienentzat, alternatibarik ez dutelako. Eta udalari balio dio egoera hori iraunarazteagatik duen erantzukizuna saihesteko.