Harategian

Futbolean, sekula ez dut ulertu zer den jokoz kanpo egotea. Susmoa dut alegiazko marra bat errespetatu beharra dela kontua, baina horretan, mugak ez zeharkatzean alegia, beti problemak izan ditut. Berriki, adibidez, neska bati kafetxo bat elkarrekin hartzea proposatu nion, xalo-xalo (e-mailez, jakina, ordu txikietan lo faltak ematen duen ausardiaren aholku eskasari jarraiki), baina oraindik ez dit erantzun.

Horregatik, nire maltzurkeriarik ezagatik erran nahi baita, jokoz kanpo harrapatu nau gaur goizean barride batek harategian. «Egunkarian ikusi zaitut», bota dit (erdaraz, baina nik euskaratu egin dut, euskal politikarien esku utzi baitut espainol hutsezko literatura kopurua emendatzea). Aipatutako egunkaria, bistan da, ez zen BERRIA (no pun intended): barridea bertze hedabide batez ari zen, kazetaritzaren abentura zoragarrian partzuer eta anaia dugun (eta Nafarroan nagusi den) berripaper batez, hain zuzen ere.

Eta nobela bat idatzi nahi duela, eta ea Zaindari ikusezina irakurria dudan.

Bitartean, harakina nitaz errukitu eta txanda aitzindu dit.—Hola, zer nahi duzu?—; oso nobela ona dela, barrideak, nekaezin, —200 gramo suspentse, faborez—, hasiz gero, utzi ezin diren horietarik —kilo erdi tokiko kolore—, Basajaun ere agertzen da —eta naturaz gaindikoaren puska bat—.

Azkenean, haren kalakatik ni salbatzearren naski, zer prestatu nahi nuen galdegin dit harakinak: bada, arrakasta handiko errezeta bat, Fred Vargas donostiar erara, nafar ukitu batekin. Nafar thriller bat, hitz batean erranda.

Eta alde egin dut, ea posta elektronikoan arraposturik banuen ikustera.