Ez naiz abila datak oroitzen. Argazki, gertakizun eta objektuak behar izaten ditut oroitzapenen mapan atzera egin eta puzzlea osatzeko. Egoeren arteko konparaziorako heldulekuren bat.
Dudan iloba bakarrak zenbat urte bete dituen galdetzen didatenean zalantza egiten dut, adibidez. Nolabait barneratzea lortu dudan jaioteguna oroitu bai, baina urtea kalkulatzeko, oinez ikusi nuen lehen egunera egiten dut jauzi. Eta konturatzerako, hiru urterekin, katiuskak txiki dituela eta bigarren parea estreinatu berri duela ekartzen dut gogora.
Ia beti, haur jaioberriak besotan hartzean, koskortuago daudenekin hobe moldatzen naizela berretsi ohi dut. Gustuko dut eskutik helduta munduaren berezitasunak eurekin partekatzea. Eta une horretantxe nago izeba moduan.
Aurrekoan, etxetik lanean ari nintzela, eskaileretan gora urrats txiki batzuk sumatu nituen. Atea jo eta zabaltzean, niretzat zekarren agur presati eta kontakizun berriarekin eten zuen isiltasuna. Besarkada estu baten ostean, lanaldia bukatu beharra nuela azaldu nion, amaitzean jaitsiko nintzela sukaldera. Baina konformatu ez eta abilezia ederraz, aurten sakon aztertu dugun etxeko baratzean marrubiak jaio direla azaldu zidan. Berehala jaso behar genituela, ezinbestean.
Marrubi garaia ez izanagatik, hunkitu egin ninduen bere asmakizunak. Eta bazkalostean, fruitu gabeko zuhaixkak eta heldu gabeko tomateak atzean utziagatik bete genuen otarrea.
