Gogoeta-eguna gaurkoa. Hautagaiei buruzko erreportajeak etorriko dira hedabideetan. Batek kontatuko du goizean bikotekidearekin mendi buelta egin duela eta arratsaldez lagun kuadrillakoekin irten dela poteora. Beste batek, gurasoen etxera joan dela bisitan eguerdiz eta iluntzean antzerki emanaldi batera. Hirugarrenak atzenduak zeuzkan paperak txukuntzen aritu dela eta gero premiazko erosketa batzuk egiteko baliatu duela eguna. Laugarrenak umeen eskola-kirola aipatuko du...
Eguna deus egin gabe eman duela aitortuko duenik ez da izango. «Hamarrak arte ohean egon naiz, lo-zorretan nenbilen eta. Gero, zerbait gosaldu ondoren, sofan etzan naiz eta lozorroan egon bazkalordura arte. Eta bazkalondoan, tonto-tuntun joan zaizkit orduak. Ohartzerako zerbait afaldu eta lotaratzeko garaia zen». Gaizki ikusia legoke hautagai batek horrelakorik esatea. Norbera ere erretxindu egiten da eguna ezer taxuzkorik egin gabe joan zaiola sumatzen duen bakoitzean. Muineraino sartua daukagu aprobetxatu beharraren kontzeptu aldebakar hori...
Gaurkoa desberdina da, ordea. Gogoeta-eguntzat izendatu zuten. Balia dezagun probetxuzko ezer ez egiteko. «Zilborpeko ileak korapilatzen egotea» deitzen zieten lehen. Eta orduan ere, gaizki ikusia zegoen.
