Eramana

Badut lagun bat, hogeitaka urterekin «bero honekin hil egingo naiz ni!» esaten zuena. Petraldu egiten ninduen. Erantzun ere egin izan nion noizbait. Ezetz, ez zela hilko. Adin horrekin, eta gure ingurunean egiten duen beroaz, ez dela inor hiltzen. Ez izateko hain gogorra esaten zidaten. Hitz egiteko modua baino ez zela. Hitz egiteko moduak egiten gaitu, ordea. Urteak dira nire lagun horri lanerako ezgaitasuna onartu ziotela...

Erreportaje bat irakurri berri dut. Donostia-Madril bidaian tren aldaketa bat egin du nonbait Renfek. Lehen Alvian bidaiatzen zen, eta orain, merkexeago, Intercity deritzan bestelako tren batean. Bidaiaren iraupena bost ordukoa omen da, lehengoaren antzera. Baina zerbitzu gutxiago du oraingoak. Ez du kafetegirik, ez du wifirik, ez du pantailarik... Bidaiariei galderak luzatu dizkie kazetariak. «Pixka bat gehiago iraun balu, ez dakit zer gertatuko zitzaidan!», erantzun du batek. «Kio dorreak ikusi, eta behingoz iristen ari ginela konturatzean, sekulako poza sentitu dut», beste batek.

Eraman gutxikoak bihurtu gara; egonarririk gabeak. Hori batetik. Eta bestetik, erreportajea Gipuzkoan salduen den egunkariak argitaratu duenez, izan daiteke AHT abiadura handiko trenik ezean deus ez garela sinetsarazi nahi digun kanpaina baten parte.