Hasiera eta iritzia

Sabino Arana Fundazioak, maiatzaren 20an, euskal hezkuntza eraldatzeko erronkari buruz antolatutako jardunaldiaren harira, Lidergo berria eta ikastetxeen ahalduntzea eta kalitatezko hezkuntza baten esparruan zuzendaritza-taldeen gaitasuna landuko zituena, laburki horrelakoxea esan nuen:

Eskuan klariona hartu nuen lehen aldia 1979ko azaroaren 1ean izan zen, orain dela 43 urte, beraz. Gernikako Autonomia Estatutua oraindik ez zegoen [hurrengo hilabetean izan zen, abenduaren 18an, 3/1979 Lege Organikoaren bidez], ez zegoen ez Eusko Jaurlaritzarik, Legebiltzarrik, EITBrik, Ertzaintzarik, ez Osakidetzarik, ezer ez. Zegoena Preautonómikoa deitzen zena zen, 1978ko urtarrilean sortu zena eta 1980ko apirilera arte iraun zuena. Euskal Kontseilu Nagusia zen eta Carlos Santamaria donostiarra izan zen Hezkuntzaren ardura bere gain hartu zuena.

Trantsizio garaia zen, Diktaduratik Erregimen Demokratikora bidea egiten ari zena hain zuzen. Zeregin erraldoia esku artean, Euskadiren instituzionalizazioaren hasiera gogoan eta bihotzean, ilusio mugagabea, grina demokratikoa, zeregin oso bat aurretik. Ikastetxe publikoetako ikasketa-planetan euskara irakasgai gisa sartzeko aukera ere igartzen zen poliki-poliki zirrikitu baikor gisa betiere, pentsaezina zen zerbait ordu arte, egia izan zitekeen amets eroa. Garai haietan, Euskaltzaindia zen euskarazko tituluak ematen zituen erakunde bakarra, D eta B ziren. Biak nituen, kartzelan egoteak badu gauza on bakar hori: denbora asko, erruz denbora, aprobetxatu beharreko bitxia, eta horrela lortu nituen bi tituluak, nuen material txiro eta gutxirekin.

Euskara irakasle hark, nik neuk, 26 urte zituen, klariona hartu zuenean. Gogoan ditut Jalgi Hadi-ko lehen ikasgaiko lehen marrazkiko hitzak: «Ama atea!», «Ireki ezazu ba!». Zubietako LHko Institutua zen, lehen urratsak egiten ari zen. Gazteak eta ausartak ginen. 28 urte nituela, Institutuko Zuzendaria izan nintzen lau urtez. Aurreikuspen guztien aurka Euskarari ateak zabaltzen saiatzen ari ginen LH publikoan. Lortu berria genuen Autonomia Estatutua, transferentziak iristen ari ziren, Euskal Herria instituzionalizatzen hasi zen. Lekualdaketak hezkuntzan, institutu berria, berriro zuzendari hautatu ninduten, sei urte. Hamar guztira. Ondoren Ikuskaritza beste sei urtez. Ondoren Hezkuntza sailburuaren kabinete zuzendaria. Gero institutura ostera. Bide luzea, korapilatsua, aberatsa, kontraesanez betea baina guztiz emankorra. Harro.

Hezkuntzan sinesten dut, gizarte justuago, solidarioago, kohesionatuago bat marrazteko ganga-giltza dela uste dut. Beharrezkoa iruditzen zait, ez nahikoa, baina ezinbestekoa gizarte hobe bat lortzeko. Eta hausnarketa honen barruan, Zuzendaritza Taldearen kudeaketa onaren garrantzia aitortzen eta predikatzen dut, kudeaketa motibatuta, dinamikoa, intuitiboa, liderra. Zuzendaritza Taldea: irabazita duen agintea, langilea eta ondo trebatua, administrazioak ondo zaindua dena, errespetatua, ahaldunduta, ilusioz ase dena. Arduratsua, taldean ardurak partekatzen ondo dakien zuzendaritza.

Une, egoera eta aspaldiko leku zailetan Zuzendaritza Taldeen parte izan naiz eta esan dezaket argi eta garbi, kokotsa altxatuz ahotsa irmo altxa dezaket esateko asko lortu dela, asko, bai... baina ez gara konplazentzian erori behar, zeren hobetzeko gauzak badaude, zeren beti egongo dira hobetu daitezkeen gaiak.

Eta horien artean Zuzendaritza Taldeak. Bat egiten dut gaur egun Hezkuntza Saileko arduradunek egindako eta egingo dituen ekimen guztiekin zeren Zuzendaritza Talde on batek ez du preziorik, luxu bat da, etorkizuneko inbertsio bat, misio zirraragarri baten operazio zentroak dira. Ahalik eta egonkortasun handiena duten klaustroak behar dira, baita ahalik eta egonkortasun handiena duten Zuzendaritza Taldeak ere.

Hezkuntza Lege berri baten presentziak sortutako ilusioak ikastetxeetan Zuzendaritza Talde egonkorragoak eta iraunkorragoak lortuko dituela sinetsita nago. Lortuko dugu. Bai. Bedi bada beraz.