Garesti da! Hau entzun behar izan du urri honetan AEKn izenak hartzen ari zen langileak. Edo zehazkiago errateko: «c’est cher!», frantsesez ari izan baitzaio pleini noski. Eta balioztapenari indarra emateko, argudio hau gehitu du, alegia Begiraleak taldera mutxikoak ikastera doala urteko 20 euroko kuota baten truke. Pika bietan.
Hau ez da erdizka aritu, ez, kontsumitzailearen segurtasunaz mintzatu da, diru-moltsa beteak ematen duen botereaz baliatuz, eta haren balantzaren alde banatan ezarri ditu bolondres gisa ari den jendearen lana, eta profesional gisa ari den irakaslearena. Eta bistan dena, euskara ikastea garesti ateratzen da izari horretara eramanez gero, musu-truk egiten denak ez baitu preziorik, ezta baliorik ere? Ebats eta hiru.
Anekdota merkea, pentsa daiteke. Bai, baina ausardia ergelaren gibelean beste galdera anitz daude, hala nola zergatik da garesti euskara ikastea? Euskara bezalako hizkuntza xume batek ez duelako hainbeste merezi beharbada.
Lepoa jarriko nuke gure ikasle gai honek txinera ikasteko gogoa izan balu, edo errusiera edo ingelesa, prezio bereko eskaintza ez zitzaiola hain garestia irudituko, hegemonikoak diren hizkuntzek beste balio bat baitute, nola ez. Dobla.
Urrunago ere joan gintezke. Kolonizatzaileak, kolonizatu duen herriaren hizkuntza azken hatsetan delarik, hizkuntza hori ikasteko urratsa egiten duenean, ez ote du pentsatzen sekulako ohorea eta mesedea egiten diela bertako autoktonoei? Eta, gainera, ordaindu beharko luke? Eta garesti?
Horretan ezin zaio arrazoirik kendu. Hala da, bai, euskara ikasteak herritarrentzat urririk izan beharko luke, hizkuntza ito duen mendeetako sistemak erreparazioa zor baitio herri honi, sistema hori martxan jarri dutenek lukete finantzatu behar haiek eragin kaltearen ordaina. Jauzi bietan.
Baina kolonizatzaileen nahikeria eskasagatik, urteetan zehar, euskal jendarteak sortu behar izan ditu bizirauteko tresnak eta proiektuak, izerdiz eta odolez eraikiak, euskara bizi dadin, herria bizi dadin. Garesti atera zaigu guri ere. Garesti. Bi urrats eta fini.
