Amak esaten dit mendira norbere pausora joan behar dela, ez beste inorenera. Badagoela gailurrera ahalik eta azkarren iritsi nahi duenik, edo —citius, altius, fortius— tontor gehiago pilatu nahi duenik etxera itzuli aurretik. Eta alderantziz: bada bide bizigarria behar zuena norberarentzako tortura geldo bilakatzeko gai denik ere. Abiadurak zeresan zuzena du sarri bizipenean.
Besteen erritmoak ez dira derrigorrez norberarenak, eta denborarekin konprobatu dut amak mendiaz zioenak bizitzarako ere berdin balio duela. Eguneroko bizitzaren antolaketan, ikasketetan, dantzan, sormenean edo jolasean ez da gauza bera norberaren kadentziak aurkitzea edo besteen bihotz taupadetara aritzea.
Sentsazioa dut gure garaien mailukadek badutela ahaire espezifiko bat, amaierarik gabeko crescendo moduko bat, infinitu produktibora iritsi nahi duena eta gehiago-gutxiago denok itotzen gaituena egunerokoan. Egongo da noski azantz hauetara egokitu edo ohitutakorik, gustagarri zaizkiona erritmo hauek ofizioan edo alberdanian, baina iruditzen zait gureak ez diren doinuetara makurtuta ari garela dantzan oro har.
Mailukada algoritmikoen garaiotan uste dut erritmoaren hau geroz eta garrantzitsuagoa bilakatuko zaigula, gure dei genitzakeen pauso eta musika konpartituak aurkitzeko tarteak bilatu eta eraiki beharko ditugula. Eta mendian bezala, geldiezinak izango garela lortzen dugunean.
