Lamiako eta Portugalete artean ibai azpiko tunela eraikitzeko iragarpen ofizialak, 543 milioiko hasierako aurrekontuarekin (Bizkaiko bigarren obra handia Supersur-aren ondoren, 800 milioi baino gehiago irensten ari dena), argi uzten du aldundiak proiektu faraonikoak nahi dituela, eta, dirudienez, proiektu horiekin kontent daude eraikitzaile handiak.
Hasteko, eraikuntzaren erabilgarritasunaz eta beharraz hitz egiten dute, diru horrek foru-kutxak hipotekatuko dituenean, edo premia larriagoak dituzten beste premia batzuetarako erabil daitekeenean, hala nola hirugarren adinekoentzako egoitza berriak eraikitzeko, gizarte-eskaera argia baitago, eta horrek ere enplegu berriak eta egonkorrak ekarriko bailituzke. Eta ez bide bat eraikitzeko, beraiek egiaztatu baitute automobilaren erabilera handituko dela. Horretarako, Arrontegiko zubiaren aforamenduaren aitzakia aurkitzen dute, itsasadarra inguru horretan zeharkatzeko gaur egungo modua. Baina ez da aipatu behar ertzetan egindako azken zuzenketek konpondu egin dutela hura gurutzatu ondoren sortzen zen arazoa.
Inbertsio izugarri garesti hori «etorkizuneko mugikortasun-gakoen» barruan kokatzen dute: «Errepide seguruagoak eta eragozpen gutxiago sortzen dituztenak», eta «lurraldearen kohesio eta garapen ekonomikoa Bizkaia berrirako».
Etxanobe andreak eta Alzaga jaunak ponpeziaz esan dute: «Ibaiazpiak Bizkaiko bide-sistema osoa arinduko du». Eta hemen, herrialdearen ekialdean bizi garenok, zuzentzen zaituztegu, N-634 errepideko 26.000 ibilgailuren aforamendua ez duzulako batere arinduko. Hirugarren munduko errepide hau ahaztu dugu, bere erantzukizuna ere badena, eta lurraldearen garapen ekonomiko eta sozialerako eta saldu nahi diguten Bizkaia berrirako ez duela balio dirudiena. Bide mugikortasunaren bere apustu nagusiak Bilbo Handian zentratzen direla baieztatuz, bere inguruetan bizi garen bizkaitarrak bigarren mailako baldintzetara baztertuz.
