Goizeko hamarrak eta hogeian izan zen. Ostiralez. Columbia Unibertsitateko liburutegi barruan nengoen. Halako batean, burrunba. Tren bat azpitik pasako balitzaigu bezala. Sapaitik eskegita dagoen argi-armiarma dardarka hasi zen, kristal hotsa. Elkarri begira hasi ginen han geundenok. Inork ez zuen pentsatu lurrikara izan zenik. Kaleko obrak, kamioi handi bat albotik pasatzen. Horrelako zerbait. Handik gutxira, mugikorrak hasi ziren dardaraka. New York Estatuko mezua. Lurrikara bat izan zela, baina lasai egoteko. Ostean, eskolatik mezuak, umeak ondo daudela. Eta familiakoenak.
Hiritarrek, orohar, umorez hartu zuten. Auzoko denda batean kamisetak saltzen ere jarri ziren. “Bizik atera nintzen 2024ko New Yorkeko lurrikaratik”, zioen lemak.
Erreplika larunbatean izan zen. Euzko etxean. Giza-lurrikara. Athletic-ek jokatzen zuen finalean. Ehundaka euskaldun han bilduta. Athleticeko ereserkia euskaraz abesten azentu amerikarrarekin. Euskaldunen bigarren eta hirugarren belaunaldiak. Eta horiekin batera lurralde guztietakoak, hegoaldeko eta iparraldeko euskaldunak. Errealeko batzuk ere bai, elastiko zuri-urdinekin.
Euzko Etxea jendez lepo zegoen. Pantaila erraldoira begira denok. Telebistako seinalea minutu batzuk berandu iristen zen, baina inor ez zen ausartzen sakelako telefonora begiratzen. Ez genuen aldez aurretik jakin nahi zer gertatzen ari zen itsasoz beste aldean. EITBko Yerai Diaz Ikaran gure ondoan eserita zegoen. Hura jakinaren gainean zegoen baina ondo disimulatzen zuen, ez zuen ezer esaten. Zaletuek abesten eta zapiak astintzen jarraitzen zuten. 120 minutu eta garaipenik ez. Penaltiak iritsi ziren. Bat-batean, Yerai irribarre handi batekin aulkitik altxatu eta jendearen erreakzioa grabatzeko prestatu zen. Hark bazekien. Orduan jakin genuen irabazi genuela. Eta eromena piztu zen.
Bigarren lurrikara, Brooklyngo Euzko etxean.