Kolorez esnatzen da hiria azaroaren lehen igandean, Maratoiarekin. Central Parkearen inguruak jendez betetzen dira, hiritarrek profitatzen dute eguna elkarrekin pasatzeko, lagun artean edo familian, maratoia ikusi eta bazkaltzera joateko.
Gu ere urtero joaten gara maratoia ikustera. Bukaera baino pare bat kilometro lehenago, Met museoaren atzealdean, hantxe jartzen gara, ikurrina zabaldu eta lasterkari euskaldunak animatzera.
Polita da orduen joanean nola aldatzen den karrera. Hasieran korrikalari gutxi batzuk igarotzen dira. Denak dira argalak eta kirolari traza fina dute. Pixkanaka, multzoa handituz joaten da. Ez dira hain gazteak, gizenagoak daude, denetatik dago. Batzuk aldarrikapen politikoak egiten dituzte, mundu guztiko banderak daramatzate, eta baita ere gaixorik dauden senide edo lagunen izenak eramaten dituzte. Bakoitzak bere estilo pertsonala du korrika egiten, eta baita jazten ere.
Jendea edozein animatzen egoten da, hangoa edo hemengoa izan, handia ala txikia, emakume ala gizon, denak. Txalogarria, Akiles deritzen laguntzaileen lana, ikusmena galdu duten horiekin batera, saltaka haiek ere.
Gu ikurrinari eragiten egoten gara. Eta tarteka neke aurpegia poz bilakatzen da korrikalari euskaldunen bat igarotzean. Eta agurtu egiten zaituzte, edo eskua topa egin edo besarkatu ere bai. Oso nekatuak egoten dira ordurako eta ikurrina ikustea poza izaten da haientzat. Eta guretzat ere bai, jakina.
Azken korrikalariak beti dira hunkigarrienak. Edadekoak izaten dira, edo korritzeko ohiturarik ez dutenak. Oinez doaz, irribarrea aurpegian. Beren buruari egindako promesa bete duten horiek.
Guk urtero egiten diogu gure buruari zin datorren urtean korrikan egingo dugula, neguarekin hasiko garela entrenatzen datorren urtean New York kolorez betetzen duen lasterketan arin arinka egiteko.
Baina gero sekula ez da betetzen. Eskerrak, ikurrina hartu eta animatzera joatea geratzen zaigula.
