Ordenagailu eramangarria izorratu eta konpontzera eraman dut. Dendariak, indiar jatorriko gizon batek, gailua begiratu eta ze urtekoa den galdetu dit.
2017koa, erantzun diot nik, baina ondo ibili da orain arte.
Ondo zaindu duzulako. Ez du gauza handia izango, garai hartako Appleak oso onak dira, Steve Jobs bizirik zen orduan. Auto aleman klasikoen iraunkortasuna dute.
Emakume bat sartu da dendara. Dendariarekin berbetan entzunda nongoa naizen galdetu dit.
Euskalduna.
Hara, nire aitona Andaluziakoa zen. Izan ere, dendara etorri naiz Espainiako hiritartasuna eskatu nahi dudalako eta agirien fotokopiak egitera. Aitonak ihes egin zuen Gerra zibilean Mexikora, han jaio zen ama, eta ama Mexikotik hona etorri zen bizitzera. Europako pasaportea nahi dut hemen gauzak ez daudelako ongi, ez naiz fio agintari berriez, aitonaren herrira joan nahiko nuke bizitzera. Azkar egin behar ditut paperak, urrian bukatzen da eta epea.
Ez dakit han ere gauzak okertuko ez ote diren, esan diot nik, baliteke eskumak irabaztea.
Bai, baliteke. Baina beste alde batetik nahi dut pentsatu jendea han konturatuko dela hemen egin dugun hanka sartzeaz eta ez diola eskumari bozka emango.
Ea egia den. Eta nongoa zen aitona?
Torremolinosekoa. Oso leku ezaguna ezta? Aitonaren garaian oso desberdina zen, baditugu argazki batzuk, orain turistez betea dago.
Halaxe da.
Horretan geundela dendaria hurreratu zait nire ordenagailuarekin. Ez zuen ezer. Ur pixka bat teklatuan.
Zenbat da?, galdetu diot.
Ezer ez, hau nire kontu. Ordenagailuak merezi du.
Gailua hartu eta dendatik atera naiz.
Zorte on esan diet biei.
Zorte on erantzun didate haiek.