Auto barruan gaude aparkalekuan. Gidaria unibertsitate-irakaslea da. Kontatu dit aurretik su-hiltzailea eta erizaina izan zela. Gero kazetaria. Orain, idazketa eskolak ematen ditu. Ikasle bati buruz ari zait. Iran aldeko neska bat, doktoretza programa batean sartzea lortu du prestigio handiko unibertsitate batean. Ez du itzuli nahi Iran aldera. Emakumea da eta gutxiengo batekoa. Ez da erraza bizitza han horrelakoentzat.
Doktoretza hasteko baina bisa lortu behar du. Hala ere, hemengo agintarientzat iraniarra da, herrialde “etsai” bateko kidea, beste zehaztasunik gabe. Paperak lortzea ez da erraza izango. Kontu korrontean diru mordoa izatea eskatzen diote bisa lortzeko. Baina ikaslea da eta ez du dirurik. Eta berak ez du sorterrira itzuli nahi.
Irakasleak esan dit dirua bildu dutela ikaslea laguntzeko. Eta bankuan sartzeko zorroa eman diola neskari. Horregatik gaude aparkalekuan. Neska bankura joan da eta irakasleak jakin nahi du dena ondo atera dela.
Halako batean neskak zabaldu du autoko atea eta barrura sartu da. “Ondo joan da dena?”. “Bai, dena primeran. Noiz itzuliko dizut dirua?”. “Orain ez dut behar. Gorde ezazu tartetxo batean, sekula ez da jakiten. Doktorea zarenean bueltatuko didazu”.
Irakasleak autoa martxan jarri du eta neska eraman dugu etxera. Gero gu biok bazkaltzera abiatu gara. Autotik, ederragoa iruditu zait mundua.