Etxeko jana egiten nien seme-alabei eskolara eramateko. Dilistak, garbantzuak, lekak, Euskal Herriko platerrak. Goizean goiz esnatu eta prestatzen nien dena, motxiletan sartu eta eramaten zuten. Asteburuetarako uzten genituen paella edo lasagna eta bestelako gutiziak.
Behin, alabak esan zidan gehiago ez zuela eramango janaririk. Garbantzuekin egindako fideo zopa eraman zuen eskolara, (ez da erraza fideoak aurkitzea hemen) eta neskato batek barre egin zion, “espageti zopa” bazkaltzeagatik. Geroztik, eskolakoa jango zuen: pizza, hanburgesak eta antzeko litxarkeriak.
New Yorken ez dute janaria eskolan prestatzen. Ez dira ausartzen, egoera txarrean balego demanden beldur. Nahiago dute prefabrikatua eraman, eta arazorik balego konpainia handiek hartuko zuten salaketen ardura. Eskuak garbitu eta kito. Eta horrela, neska-mutilen osasuna okertuz doa. Nutrizio txarrari aurre egiteko kirola egitea aholkatzen dute, eta horrekin konpontzen dute auzia.
Semeak aurten esan dit ez duela euskal janaririk eraman nahi. Hark ere ez du desberdin izan nahi. Hasieran triste eta arduratuta egon nintzen, baina gero tortillari buelta ematea erabaki nuen. Hots, asteburuetan aste barrukoa jatea. Eta orain dilistak edo garbantzuak bazkaltzen ditugu larunbat igandez.
Badakit ez direla oso plater jantziak, baina ze axola!